Azyl
Obiekty Azylu zostały zbudowane w 1723 roku i mają dość bogatą historię. Dziś z całego kompleksu pozostał jeden budynek (nr 67), w którym znajdują się mieszkania. Z drugiego obiektu (nr 65 i 66) zachowała się tylko część pierwszego piętra. Kompleks początkowo zamykało jeszcze trzecie skrzydło, ale zostało ono zburzone już wcześniej.
Budynki zostały zbudowane za pozwoleniem hrabiny Johanny Emerencie Gallas. Być może miały służyć jako zamek, ale szybko zaczęły być wykorzystywane jako manufaktura włókiennicza do produkcji sukna i tkanin bawełnianych. Azyl jest w rzeczywistości zabytkiem technicznym, to jedna z najstarszych zachowanych do naszych czasów manufaktur w Czechach. Produkcja nie spełniła widać założonych oczekiwań, gdyż już w 1767 roku w budynku nr 66 stworzono magiel. W 1812 roku powstał tutaj warsztat garncarski do wyrobu butelek z terakoty na uzdrawiającą wodę z uzdrowiska Libverda. Ta produkcja również nie utrzymała się długo. Kolejną zmianą była rekonstrukcja obiektów i przerobienie ich na mieszkania dla urzędników dworu. Prace zostały zakończone nie później niż w 1850 roku. W 1896 roku powstał tu przytułek dla dzieci (Kinderasyl). Stąd również pochodzi do tej pory używana nazwa. W przytułku mieszkały nie tylko sieroty, ale także dzieci robotników z fabryk w Hrádku. W latach 1919-1925 po utworzeniu Republiki Czechosłowackiej w budynku nr 67 prowadzone było nauczanie w trzech klasach czeskiej szkoły. Zostało ono przerwane w momencie powstania nowego budynku szkoły (obecnie Szkoła Podstawowa T. G. Masaryka). Szkoła wróciła do Azylu po wojnie, póżniej obiekt służył jako stołówka szkolna i świetlica aż do 1982 roku. W latach sześćdziesiątych XX wieku na strych Azylu przeniesiono depozyt hrádeckiego muzeum, które jednak wkrótce całkiem przestało istnieć. Od 1982 roku obiekt był wynajmowany przez przedsiębiorstwo krajowe Potraviny. Produkcja delikatesów przetrwała do 1991 roku. Następnie za sprawą prywatyzacji budynki przeszły w ręce nowego właściciela i służyły tylko jako zastaw w banku. Nie dbano o ich stan i zaczęły popadać w ruinę. Mimo że miasto nabyło obiekty Azylu pod koniec lat dziewięćdziesiątych XX wieku z powrotem jako swój majątek, udało się uratować już tylko północne skrzydło, w którym znajdują się mieszkania. Zachodnie skrzydło, po osunięciu się dachu w 2006 roku, zostało wyburzone aż do poziomu pierwszego piętra.
Oba obiekty Azylu były jednopiętrowe i posiadały piwnice. W mansardowych dachach znajdowało się po pięć lukarn (podczas budowy mieszkań ich liczbę powiększono o 10 na każdej dłuższej stronie, pojawiły się dwie lukarny od strony ulicy). W domu nr 67 podczas rekonstrukcji pozostawiono w fasadzie kamienny portal, przypominający oryginalne wejście. Na ścianie wzdłuż ulicy znajduje się kamienny herb, który przypomina o byłych właścicielach - rodzinie Gallas.
Ze względu na swoje położenie, miejsce, w którym znajduje się Azyl nadawałoby się do budowy fortyfikacji. Dlatego też możliwe jest, że to właśnie tutaj w przeszłości znajdował się nieodnaleziony zamek czy dwór, dzięki któremu Hrádek zyskał swoją nazwę. Nie istnieją jednak żadne dowody w postaci znalezisk archeologicznych, które mogłyby to potwierdzić.
Podczas wykopalisk archeologicznych w 1. połowie XX wieku, znaleziono fragmenty (sklepienia) starszej zabudowy. Pod koniec XX wieku w trakcie wykopywania kabla telefonicznego na zachód od zamku odnaleziono fragmenty przedmiotów pochodzące z okresu renesansu. Dokładniejsze badania archeologiczne nie zostały jednak wówczas przeprowadzone.
