Oficjalnie taką nazwę wieś otrzymała 6 marca 1927 roku. Specjalne rozporządzenie w tej sprawie wydało ministerstwo spraw wewnętrznych Saksonii.
Historia Opolna- uzdrowiska zaczęła się w roku 1836, kiedy to podczas wydobycia węgla w miejscowej kopalni natrafiono na wody zdrojowe. Ponieważ kopalnia była nierentowna, jej właściciel Gottlieb Apelt zamknął ją i otworzył pierwszy w Opolnie zakład kąpielowy. Zakład stanął w pobliżu skrzyżowania dróg do Bogatyni i Jasnej Góry, nad potokiem Lichtenberger Wasser. Z dobroczynnych właściwości występujących tu wód korzystali na początku mieszkańcy okolicznych wsi, m.in. górnicy. Z czasem, wraz z rozwojem uzdrowiska i wzrostem jego sławy, zaczęli odwiedzać Opolno kuracjusze z całej Saksonii oraz Czech.
Leczono tu reumatyzm, artretyzm, paraliże, nerwobóle, choroby skóry i choroby kobiece. Zabiegami jakie stosowano w zakładach zdrojowych, oprócz wewnętrznego stosowania wód, były m.in. różne kąpiele: borowinowe, kropelkowe, parowe oraz powietrzne i świetlne. Zakład dobrze prosperował i szybko rozwijał się, przybywało drewnianych wanien, łazienek. Wkrótce powstały w Opolnie, zwanym „saskimi cieplicami” zaczęły powstawać kolejne zakłady kąpielowe. Twórcą jednego z nich był syn G. Apelta, Fryderyk. Po śmierci G. Apelta w 1867 roku, jego zakład przejął Johann Gottlieb Schroeter, który w ciągu 10 lat doprowadził do otwarcia nowoczesnego hotelu zdrojowego Carolabad. W latach 1882-1909 uruchomiono, nowe i coraz nowocześniejsze łazienki. Kolejno były to: Łazienki Karoli-1882; Łazienki Alberta-1884-1885; Łazienki Cesarskie-1902; Łazienki Anny-1905; Łazienki Józefa-1909.
Uruchomiono też nowy zakład zdrojowo- kąpielowy „Stahlquelle” z wodami żelazowo- manganowymi. Działały w Opolnie trzy domy zdrojowe: zum Kurhaus, w którym obecnie mieści się Dom Pomocy Społecznej, oraz zum Oppelsdorf i zum Annenhof, które nie zachowały się do dnia dzisiejszego. Ponadto kuracjusze mogli korzystać z usług 26 prywatnych pensjonatów. Prawnym właścicielem uzdrowiska była gmina. Burmistrz zaś był jego administratorem. Po II wojnie światowej rozpoczął się niestety stopniowy upadek uzdrowiska. W 1950 roku przedsiębiorstwo „Uzdrowiska Polskie” udzieliło kredytu, z którego sfinansowano remont obiektów w uzdrowisku. Dzięki temu, w czerwcu tego samego roku, można było dokonać uroczystego otwarcia uzdrowiska. Niestety, rozwój kopalni doprowadził do tego, że w 1957 roku wody zdrojowe zanikły. Zakończyła się historia Opolna Zdroju-Uzdrowiska.
Po wojnie utraciło rangę zupełnie z powodu trudnej dostępności komunikacyjnej. Jednakże zagładę przyniosła dopiero budowa zagłębia turoszowskiego, tutejsze wody zanikły, pochłonęła je odkrywka. We wsi warto obejrzeć neogotycki kościół pod wezwaniem Narodzenia NMP. Poświęcony został 2 listopada 1902 a wybudowano go z myślą o odwiedzających uzdrowisko kuracjuszach. Zachowały się tu także liczne budynki uzdrowiskowe.